Met wilskracht, een goede voorbereiding en een beetje geluk de Kilimanjaro op.
We kunnen vaak meer dan we denken: in 29.10 uur naar de krater van de Kilimanjaro op 5685 meter hoogte.
Nadat ik in het voorjaar van 2015 bij een workshop kennis maakte met “Iceman” Wim Hof en zijn methode om koude te weerstaan, was ik erg onder de indruk van de resultaten. Het lukte de gehele groep om aan het einde van de workshop zonder al te veel moeite in een ijsbad te zitten. Wetenschappelijk onderzoek heeft inmiddels aangetoond dat het door middel van zijn ademhalingstechnieken, koudetraining en meditatie, in een bepaalde mate, mogelijk is om het autonome zenuwstelsel te beïnvloeden.
Nadat ik me samen met vriend Anton had opgegeven voor een trip met Wim naar de Kilimanjaro, begon de serieuze voorbereiding. Dagelijks ademhalingsoefeningen, veel wandelen en fietsen en wekelijks in zee zwemmen. Het ging ons (ook Annemarie trainde mee) steeds gemakkelijker af. We deden dingen die we niet voor mogelijk heden gehouden!
Begin januari was het dan zover: op weg naar Tanzania. Wim was er van overtuigd dat de tocht, die normaal bestaat uit vier dagen klimmen en één of twee dagen acclimatiseren, binnen de dertig uur te doen was. Onze conditie was goed en door de ademhalingstechnieken die hij ons hadden aangeleerd zou de hoogteziekte geen kans krijgen. Vrijwel niemand in de groep had ervaring in het hooggebergte en we zouden dus geen tijd hebben om te acclimatiseren. Met deze snelheid was dit volgens experts van het Amerikaanse leger een Mission Impossible. Op 5000 meter hoogte is het zuurstofpercentage in de lucht nog maar de helft van op zeeniveau. Dit maakt het ademen in rust al zeer lastig en tijdens een inspanning een echte uitdaging. Toch waren we door onze trainingen er van overtuigd dat het kon.
De start was om 11.00 uur op 1850 meter bij de ingang van het National Park Kilimanjaro. Schitterend regenwoud en temperaturen tegen de 30 graden. We lunchten op 2700 meter en eindigden die dag om 19.00 uur, nog steeds in korte broek en blote bast, op 3720 meter tussen een groep Zweden in noordpool kleding. De omgeving bestond hier inmiddels uit heidelandschap en wat rotsen. Het ademde hier al duidelijk lastiger waardoor iedereen slecht sliep. De ademhalingsoefeningen die we deden, gaven weer lucht. De temperatuur was zelfs in de hut tegen het vriespunt.
Na een korte rommelige nacht gingen we om 05.00 uur in het donker verder. Nog wel in korte broek maar met jas. We zaten nu in een woestijnlandschap en arriverden om 09.00 in een hut op 4703meter voor een ontbijtje en de ademhalingsoefeningen. Ik had sinds gisteravond niets gegeten en zou dat de komende twee dagen ook niet doen. Mijn eetlust en smaak waren totaal verdwenen. Waarschijnlijk als gevolg van de hoogte lukte het me niet om er ook maar iets in te krijgen.
Nu kwam het zwaarste stuk: over een afstand van vier km moesten we 1000 meter hoogte overbruggen. We kregen onderweg een sneeuwstorm en ook de lange broek was inmiddels aan. Om 16.10 uur bereikten we Gilmans Point op 5685 meter waar het meer dan 10 graden vroor. Het is dus gelukt binnen de dertig uur! Vanwege het slechte weer was er eigenlijk geen uitzicht. Snel naar beneden dus. Weer in Kibo aangekomen op 4703 meter ben ik mijn bed ingedoken en heb 14 uur geslapen. De volgende dag daalden we verder en keerden we terug naar de bewoonde wereld waar ook mijn smaak en eetlust zich gelukkig weer herstelden.
Conclusie: we kunnen vaak meer dan we denken en ook meer dan de wetenschap zegt dat we kunnen. Zelfs met weinig slaap en nauwelijks eten. Mijn hartslagmeter vertelt me achteraf dat ik goed bezig ben geweest en zo door moet gaan want ik heb veel bewogen, flink wat calloriën verbrand en weinig gezeten. Ik ben echter niet van plan dit wekelijks te doen. Wel blijven we trainen, koud douchen en zwemmen in zee. Dit bevalt zo goed dat we daar mee door gaan.
Het was een schitterende ervaring: een enorme lichamelijke en geestelijke uitdagingmet een fantastische groep mensen.
Voor de mensen die zich afvragen hoe het voelt om te ademen tijdens het beklimmen van de Kilimanjarote klik hier.
Ik bedank Maurits Kool van MK Performace Fysiotherapie in Alkmaar voor zijn begeleiding en behandeling. Ook een chiropractor kan het niet alleen.
Het officiële filmpje (4:29) van de reis vindt u als u op de onderstaande afbeelding klikt.
